Οι εύπιστοι.

Είναι εντυπωσιακό αλλά είναι αληθινό. Με θλίβει βαθιά και με θυμώνει.

Και δεν ξέρω τι να πω κάθε φορά που το διαπιστώνω.

Υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που τους πιστεύουν. Τους κυβερνώντες και τα παπαγαλάκια τους εννοώ.

Πιστεύουν τα ψέματά τους, πιστεύουν τις κραυγαλέες αντιφάσεις τους, πιστεύουν τις προθέσεις τους που λένε ότι είναι καλές.

Ή τους ανέχονται. Δεν τους αμφισβητούν. Δεν μπαίνουν καν στον κόπο να σκεφτούν παραπέρα από ένα γεγονός.

Πάρε παράδειγμα τα ονόματα των "επιτυχόντων" στον "διαγωνισμό" για τη """δημόσια ραδιοτηλεόραση""".

Αν γνωρίζεις πρόσωπα και καταστάσεις, βλέπεις πως βγάζει μάτι το ποιοι επιλέχθηκαν.

Εντάξει, κι αν δεν γνωρίζεις, μόνον την ανακοίνωση των Δημοσιογράφων της ΕΡΤ να διαβάσεις, οφείλεις να μπεις στη διαδικασία της σκέψης. 

Αναφέρουν μεταξύ άλλων οι δημοσιογράφοι πως στη λίστα καταγράφονται περιπτώσεις αναξιοκρατίας και παραβίασης ακόμα και των κριτηρίων της ίδιας της προκήρυξης. "Παράδειγμα πρώτο: Τρεις οικονομικοί συντάκτες, ισάριθμοι παρουσιαστές και αρκετοί ρεπόρτερ εργάζονται ήδη σε άλλο μέσο. Παράδειγμα δεύτερο: Συνεργάτης του υπουργού Σίμου Κεδίκογλου επιλέχθηκε "αξιοκρατικά" για το πολιτικό ρεπορτάζ" κτλ κτλ.

Συζητάς με κάποιον και του το αναφέρεις. Του λες μάλιστα πως γνωρίζεις άνθρωπο με μεταπτυχιακό που έμεινε εκτός "επιτυχόντων" και άλλον με απολυτήριο Λυκείου που επιλέχθηκε. Και σου απαντάει: "Προφανώς γιατί σε αυτόν με το απολυτήριο Λυκείου θα δώσουν λιγότερα χρήματα".

"Μα -του ανταπαντάς- η προκήρυξη άλλα λέει".

"Ξεκόλλα. Σκέψου πιο ευρύτερα", σε αποστομώνει.

Αξίζει τον κόπο να συνεχίσεις τη συζήτηση;

Εγώ, παραιτούμαι πια. Εξηγείστε εσείς.