Αρνιέμαι

"Ποιοι στέλνουν και σήμερα τους νέους στα σκλαβοπάζαρα της ξενιτιάς" άκουσα να αναρωτιέται η κυρία που βρίσκεται βράδυ Σαββάτου στη σκηνή στο προαύλιο της ΕΡΤ (κυρία Φωτιάδη το όνομά της).

Κι αμέσως μετά άρχισε να τραγουδάει τους στίχους του Ιάκωβου Καμπανέλλη:

"Αρνιέμαι να με κάνουν ότι θένε, αρνιέμαι να πνιγώ στην καταχνιά.

Αρνιέμαι να είσαι συ και να μην είμαι εγώ που τη δική μου μοίρα διαφεντεύεις,
με τη δική μου γη και το νερό.

Αρνιέμαι να βλέπω πια το δρόμο μου κλειστό.

Αρνιέμαι να' χω σκέψη που σωπαίνει 
να περιμένει μάταια τον καιρό.

Αρνιέμαι οι άλλοι να βαστάνε τα σκοινιά.

Αρνιέμαι να με κάνουν ότι θένε,
αρνιέμαι να πνιγώ στην καταχνιά".

Είχα ξεχάσει αυτούς τους στίχους και χάρηκα πολύ που τους άκουσα πάλι.

Μεγαλειώδεις.

Για όσους έχουν ακόμα αξιοπρέπεια και σκέψη. Για όσους είναι ακόμα ζωντανοί.

Ήθελα να τους μοιραστώ και μαζί σου.

Που ξέρεις. Καμιά φορά ακόμα και μια φράση που ενδέχεται να μας συγκινήσει, που ενδέχεται να μιλήσει στην ψυχή μας, μπορεί να ανατρέψει τη μίζερη ζωή μας.

Παρεμπιπτόντως, είχα ξεχάσει και την ΕΡΤ. Εσύ;