Είναι κι αυτά τα... ρητά, οι αστικοί μύθοι ή τα αποφθέγματα, ή η ίδια η ζωή, βρε παιδί μου, να σου θυμίζουν πως έχουν δίκιο.
Μιλάω για το "στη χαρά και στη λύπη φαίνονται οι φίλοι".
Το τηλεφώνημα ήταν σαφές: "Σ' αγαπώ, σε φιλώ, είμαι δίπλα σου".
Απλό, λιτό και χωρίς περιστροφές. Κι ας προέρχεται από έναν άνθρωπο που είχα καιρό -ίσως και χρόνο- να μιλήσω μαζί του. Υπάρχουν Άνθρωποι. Αρκεί να κάνουμε την ίδια διαδρομή κάπου, κάποτε και να πέσουμε πάνω τους, να τους βρούμε, να συναντηθούν τα βλέμματα μας. Και οι ψυχές μας. Κι αν αργότερα, χαθούμε, εκείνοι θα είναι πάντα εκεί. Άνθρωποι.
Ευχαριστώ. Πολύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου