Τα βλέμματα

Κι εκεί που κάνεις τη βόλτα σου ανέμελα κοιτάζοντας τις βιτρίνες πέφτεις πάνω στο άγνωστο βλέμμα.

Και μαγνητίζεσαι.

Είναι το βλέμμα της ομορφιάς.

Του εύμορφου, δηλαδή αυτού που έχει καλή μορφή.

Είναι το βλέμμα του ερωτισμού, του αισθησιασμού.

Ταυτόχρονα το βλέμμα της αρρενωπότητας, της δύναμης.

Και κολλάς...μην μπορώντας να ξεκολλήσεις το δικό σου βλέμμα από ΤΟ βλέμμα.

Πώς γίνεται αυτό;

Ποια μαγική δύναμη ενώνει τα δύο βλέμματα; 

Τι είναι αυτό το μοναδικό συναίσθημα και τι σημαίνει η μοναδικότητα της στιγμής;

Γιατί αυτό το βλέμμα να σε συγκινεί και όχι ένα άλλο;

Και γιατί αυτό το βλέμμα να ανταποκριθεί στο δικό σου κάλεσμα;

Ή μήπως ανταποκρίθηκες εσύ στο δικό του;

Και μετά...τα δύο βλέμματα εκεί μετέωρα μέσα στην πολυκοσμία, παλεύουν να συνεχίσουν να υπάρχουν.

Να μην χάσουν τη στιγμή, το τυχαίο (;)...

Αδύνατον να αποστρέψουν τα μάτια απ' τα μάτια.

Κι αφού αυτά κατόρθωσαν να μιλήσουν, ποιες λέξεις να γεμίσουν τώρα τη στιγμή;