Προσωπικά...

Τα παπούτσια είναι στο ίδιο σημείο, ατάκτως αφημένα στο δωμάτιο, έτσι όπως τα έβγαλα εκείνη τη μέρα, μόλις επέστρεψα στο σπίτι.

Τα ρούχα που φορούσα τα έβαλα αμέσως στα άπλυτα.

Το χαμόγελο το άφησα εκεί, στο παρελθόν, παγωμένο, την ώρα που έκλεινα το τηλέφωνο και κοιτούσα τη Σοφία στα μάτια λέγοντας της τα κακά μαντάτα.

Εκείνη με βλέμμα πανικόβλητο μου έλεγε "κάνεις πλάκα τώρα".

Θυμάμαι πως τα πόδια μου ήταν αδύνατον να με στηρίξουν για να κάνω τα βήματα και να φύγω...

Πήρα τηλέφωνο στο Λεό και του είπα τι συνέβη. "Κι εσύ;" με ρώτησε απελπισμένος. "Δεν σας προλαβαίνω, ο ένας πίσω απ' τον άλλον".

"Κι εγώ".

Εγώ.

Να στέκω εκεί.

Σαστισμένη. Απόλυτα. 

Και σοκαρισμένη.

Μη με ρωτήσεις να σου πω πως βρήκα τη δύναμη και μάζεψα τα πράγματα μου. 

(Δεν μίλησα σε κανέναν τους. Δεν γούσταρα.)

Δεν ξέρω που βρήκα τη δύναμη να βγω από το κτίριο.

Δεν γνωρίζω πως έφτασα στο σπίτι. Δεν θυμάμαι βασικά.

Θυμάμαι μόνο το συναίσθημα.

Θυμός.

Πικρό ήταν εκείνο το βράδυ. Ατελείωτο. 

"Ερημιά είχε φυτρώσει".

Όσοι κι αν ήταν δίπλα μου, εγώ ένιωθα μοναξιά. Παγερή μοναξιά. 

Κι όταν έφυγαν, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ήρθε η απέραντη θλίψη. Η απέραντη και ανείπωτη ερημιά.

Και την άλλη μέρα, η οργή.

Και την επόμενη, πάλι η θλίψη.

Κι η στεναχώρια.

Σιωπηλά δάκρυα. 

Ήρθαν κι οι σκέψεις να κατακλύζουν το μυαλό χωρίς ειρμό. Με πολλά "γιατί" κι άλλα τόσα "και τώρα;".

Αν δεν νιώσεις, δεν μπορείς να καταλάβεις.

Την απώλεια.

Κι αν δεν τη βιώσω την απώλεια, δεν θα μπορέσω να σηκωθώ. Και πάλι.

Αλλά θα σηκωθώ.

(ΥΓ. Γι' αυτούς που έχασαν ή χάνουν ή θα χάσουν τη δουλειά τους...Γι' αυτούς που υφίστανται τη βία της απόλυσης...)