Την ώρα που τα γύρω μπαλκόνια βλέπουν τηλεόραση με αφορμή την επίσκεψη του Αντωνάκη μας στην Αμερική και τη συνάντησή του με τον Μπαράκ Ομπάμα, εγώ είπα να χαζέψω αυτόν τον αττικό ουρανό, που λεν πως είναι μοναδικός.
Κι έχουν δίκιο.
Φεγγάρι δεν βλέπω από το σημείο που είμαι, βλέπω όμως ένα βαθύ υπέροχο μπλε και πολλές φωσφορίζουσες κουκκίδες, τ' αστέρια.
Νιώθω ταυτόχρονα στο δέρμα μου αυτό το απαλό αεράκι ενώ μυρίζω κάτι νόστιμο που κάποιος μαγειρεύει τριγύρω.
Στο ράδιο ακούω τον αγαπημένο Θανάση Παπακωνσταντίνου να λέει "η μέρα φεύγει μα ποιος την κλέβει" για τον Αποσπερίτη που του ταιριάζει το δειλινό.
Όραση, αφή, όσφρηση και ακοή με αποζημιώνουν απόψε.
Εντάξει, Αύγουστος στην Αθήνα. Κάπως πρέπει να πιστέψω ότι είναι ωραία...!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου