Εμείς; Τι στο καλό κάνουμε εμείς;

Καιρός να φεύγουμε από δω.

Εδώ πια ζουν οι κανίβαλοι.

Ζουν οι φασίστες. Ζουν οι υπάνθρωποι.

Καιρός να φεύγουμε απ' αυτή τη γωνιά της γης.

Ας την αφήσουμε στους ελεγκτές εισιτηρίων και στους "διανοούμενους".

Ξέρουν αυτοί.

Εγώ δεν ξέρω...

Εγώ δεν ξέρω, λατρεμένε μου καναπεδάκια, τι λέξεις να βάλω στη σειρά για να σου μεταφέρω αυτό που νιώθω. Και τι νόημα έχει πια να στο μεταφέρω;

Και να τα πω ποιος θα καταλάβει;

Εδώ ζουν οι κανίβαλοι.

Εδώ ζουν κάτι δίποδα ανθρωπάκια, τίγκα στο φθόνο και το μίσος, που ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ για να βολέψουν την κόρη στο δημόσιο, έπαιρναν διακοποδάνειο για να χτίσουν το εξοχικό στη Χαλκιδική, πήγαιναν στη Μύκονο για να τους βλέπουν οι άλλοι, έβαζαν χρήματα στο χρηματιστήριο γιατί έτσι τους είπε ο Σημίτης, πηδούσαν καμιά Ρωσίδα για να νιώσουν άντρες, άκουγαν Ρέμο και τον έρεναν με λουλούδια, τώρα ψηφίζουν Χρυσή Αυγή για να "δώσουν μάθημα στους πολιτικούς", εκμεταλλεύονται τους μετανάστες δίνοντάς τους ψίχουλα για να τους οργώνουν τα χωράφια, ζέχνει η αναπνοή τους, ρεύονται, βρωμάνε και τραγουδάνε τραγούδια της "αισθητικής" Σφακιανάκη και του άλλου -πως τον λένε να δεις-, α, του Πλούταρχου.

Ενίοτε, χτυπάνε ανήλικους στα λεωφορεία γιατί δεν έχουν εισιτήριο ή τους σκοτώνουν (από αμέλεια, θα πει ο εισαγγελέας).

Άλλοτε πάλι, όταν άλλοι βγαίνουν στους δρόμους και διεκδικούν, τους βρίζουν και τους υποτιμούν, τους προγκάνε λέγοντας "άνοιξε το δρόμο, ρε. Έχω πελάτη" (ταρίφας).

Τι νόημα έχει να ζεις, να ζω, μ' αυτούς; 

Αυτοί γεννήθηκαν και θα πεθάνουν σκλάβοι. Έρποντα όντα που θα εξυπηρετούν πάντα τις διαταγές των αφεντικών τους.

Εμείς;

Εμείς; Τι στο καλό κάνουμε, εμείς;

(ΥΓ. Τη δεκαετία του 1990, φοιτήτρια ούσα, βρέθηκα στη Νίκαια της Γαλλίας. Θυμάμαι ο άνθρωπος που με φιλοξενούσε, μου είχε πει μόλις έφτασα πως τα εισιτήρια στα μέσα είναι πολύ ακριβά, οι φοιτητές εκεί δεν είχαν πολλά χρήματα για να χρεώνονται κι αυτό το έξοδο και συνήθως οι περισσότεροι κάθονταν με ένα μη ακυρωμένο εισιτήριο κοντά στο μηχάνημα ακύρωσης έτσι ώστε αν μπει ελεγκτής να προλάβουν να το ακυρώσουν. Έτσι και κάναμε απ' την πρώτη κιόλας μέρα. Έλα όμως που μπήκαν ελεγκτές! Κι όχι μόνον μπήκαν αλλά μπλόκαραν το ακυρωτικό μηχάνημα λίγο πριν ανεβούν στο αστικό λεωφορείο κι έτσι όλοι μείναμε με το εισιτήριο στο χέρι! Εμάς, που ήμασταν ξένοι, μας κατέβασαν αμέσως κάτω και ζητούσαν ταυτότητες, διαβατήρια κτλ. Σε έξαλλη κατάσταση άρχισα να τους μιλάω στα ελληνικά και να διαμαρτύρομαι (για το δίκιο μου! Το όποιο! Για παράδειγμα γιατί να δώσω το διαβατήριο μου στον ελεγκτή;...). Εκείνοι πήγαν στην αρχή να το παίξουν τσαμπουκά αλλά αφού είδαν πως δεν υπήρχε δίαυλος επικοινωνίας (μιλούσαμε ελληνικά!), μας άφησαν. Μας άφησαν. Εμάς τους ξένους τζαμπατζήδες και σε μια περίοδο οικονομικής ευρωστίας εν γένει. Σου λέει "παιδιά, είναι, άστα". Στην Ελλάδα της κρίσης και της φτώχειας, ο 19χρονος που δεν βγάζει εισιτήριο θεωρείται τζαμπατζής και όχι άνεργος που χρειάζεται αλληλεγγύη. Γι' αυτό και χάνει τη ζωή του. Πεθαίνει, ρε. Για 1,40 ευρώ. Εύγε.)