Ποιος θα τό' λεγε στον Μπένι ότι ο Μπαρούκος θα τον αντέγραφε και θα τον ακολουθούσε κατά πόδας...
Έτσι είναι όμως η ζωή. Τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται κάποια στιγμή -ειδικά στις μεγάλες αυτές αποφάσεις που στοχεύουν πάντα κατά της ανθρώπινης ζωής.
Αχ... εγώ πάλι, σιδερώνω.
Κι εκεί που άκουγα το πολεμικό διάγγελμα του πλανητάρχη (τη θυμάσαι τη λέξη;) και κοίταξα τι σιδερώνω, σκέφτηκα "μα τι κιμπάρισσα ήταν η γιαγιά μου που κάθισε κι έπλεξε με το βελονάκι μέχρι την μπορντούρα για τις μαξιλαροθήκες, τα σεντόνια και τις πετσέτες του μπάνιου"!
Αλλά και η μαμά μου είναι (α, να τα λέμε αυτά) που βοήθησε πηγαίνοντας τις δημιουργίες της γιαγιάς στην κυρία που αναλάμβανε να τις ράψει πάνω στα υφάσματα.
Και μετά αντανακλαστικά σκέφτηκα αυτόν τον κοσμάκη εκεί κάτω στη Συρία, στο Χαλέπι, στην Παλμύρα, στη Λαττάκεια (θυμάμαι είχαν γίνει εκεί και κάτι Μεσογειακοί Αγώνες), σκέφτηκα επίσης τον κοσμάκη στο ελληνόφωνο χωριό Χαμεντίγιε που κατοικείται από μουσουλμάνους Κρητικούς, που όλοι αυτοί έχουν τα σπίτια τους, τα νοικοκυριά τους, τα κεντήματα τους, τις παραδόσεις τους, την κουλτούρα τους, τον πολιτισμό τους, που έχουν δικαιώματα -αλλά μάλλον δεν τα διεκδίκησαν ποτέ, είτε γιατί πίστεψαν στο καθεστώς, είτε γιατί φοβήθηκαν να τα διεκδικήσουν-, και περιμένουν τώρα ως πρόβατα επί σφαγή τις πολεμικές επιχειρήσεις του Μπαράκ και του Μπένι...Μέλλοντες νεκροί.
Άνθρωποι. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, γιαγιάδες, παππούδες, παλικάρια, κοριτσόπουλα, ομοφυλόφιλοι. Όλοι.
Κι ύστερα ήρθε αυτός ο αφελής προβληματισμός...Τι κρίμα οι άνθρωποι να μην ορίζουν τις ζωές τους. Τι κρίμα να τους δίνεται το δώρο της ζήσης και να πεθαίνουν χωρίς να έχουν ζήσει με βάση τα θέλω τους...αλλά να έχουν πάνω απ' το κεφάλι τους πάντα έναν αφέντη. Τι άδικο να μην είναι υπολογίσιμη η ζωή...Τι άδικο να ετεροκαθορίζονται;
Στο τέλος, συνδύασα όλες τις σκέψεις και με τα δικά μας κι αναρωτήθηκα -βλακωδώς- για μία α κ ό μ η φορά...
Γιατί δεν ξυπνάς, ρε ραγιά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου